Στο Face off του 1997, ο αστυνομικός Σιν και ο κακοποιός Tρόι ανταλλάσσουν πρόσωπα, ο ένας γίνεται ο άλλος, ο Τζον Γου παίζει μαζί τους σαν ζογκλέρ με κούκλες.
Ο...
αστυνομικός Τραβόλτα και ο κακός Νίκολας Κέιτζ το γλεντάνε, παριστάνουν ο ένας τον άλλο, δεν ξέρεις από ένα σημείο και μετά ποιον βλέπεις, καθώς με αλλεπάλληλες εγχειρίσεις γίνονται ο απέναντι.
Αυτό το (μάλλον μέτριο) φιλμ θυμήθηκα με το επικοινωνιακό κρεσέντο της κυβέρνησης. Κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις λειτουργούν, βελτιώνουν την εικόνα. Κάποιες άλλες την κάνουν ακόμα χειρότερη.
Διότι όσο λίφτινγκ, μπότοξ και πολιτική αντιγήρανση να επιχειρηθεί, δύσκολα πιστεύει κανείς ότι ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης άλλαξε πρόσωπο, στρώθηκε στη δουλειά και ασκεί λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς ως Αν. Υπ. Εξωτερικών.
Ότι ο κ. Κουμουτσάκος έχει ένα alter ego με πραγματικές αρμοδιότητες, διαλύεται στις τηλεδιασκέψεις και κάποτε κάθεται κατάκοπος και φωτογραφίζει τα παπούτσια του.
Ότι ο κ. Μηταράκης μεταμορφώνεται σε υπουργό μετανάστευσης με σοβαρότητα, διαφάνεια και λογοδοσία στα μεσοδιαστήματα που δε διορίζει ναζήδες διοικητές στα καμπς.
Κυρίως ότι η κ. Μενδώνη όταν πάει δώδεκα και χτυπήσει το ρολόι της πλατείας μεταμορφώνεται, γίνεται «δυναμική προσωπικότητα, έμπειρη πολιτικός και επαγγελματίας με λογική και ευαισθησία».
Και ότι όλα αυτά κάθισε μια δημοσιογράφος και τα έγραψε αυτή τη χρονική στιγμή διότι –βρε αδερφέ- την έπνιξε η ανάγκη να επικοινωνηθεί το καταπληκτικό έργο της κ. Μενδώνη. Κι ότι στήθηκε κι ένα πανάκριβο επιτελείο φωτογραφικό και τα ρέστα γιατί ο Τύπος υπηρετεί την αλήθεια.
Αυτό δεν είναι επικοινωνία, είναι ολική επαναφορά, είναι βιρτουοζιτέ μικροχειρουργικής. Φανταστείτε να υπήρχαν και μεγάλα αδιαφανή κονδύλια επικοινωνίας για την επιδημία τι θα φτιάχνανε.
Οι μπαγάσηδες…
"Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου