Φάκες...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ διδάσκει πως δεν υπάρχουν πολλοίτρόποι – δυο - τρεις είναι – για να απαλλαγείς από το χρέος. Πρώτος τρόπος, δεν πληρώνεις – όπως έκαναν στο παρελθόν πολλοί ευρωπαίοι µονάρχες. Δεύτερος τρόπος, πληθωρίζεις το νόµισµαώστε ροκανίζοντας τηναξία του να πληρώσεις τελικά λιγότερο. Ο τρίτος τρόπος είναι ένας καλός πόλεµος.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στο... παρόν, δεν έχει κανείς παρά να διαπιστώσει ότι στο τόξο της Δύσης – ΗΠΑ, ηπειρωτική Ευρώπη και Βρετανία – έχει συσσωρευθεί δυσβάστακτο χρέος. Η συζήτηση των τελευταίων µηνών περιελάµβανε τον πρώτο και τον δεύτερο τρόπο να ξεφορτώσει µια χώρα τα χρωστούµενα. Η αναδιάρθρωση χρέους έχει αναφερθεί ως λύση για τηνΕλλάδα και την Ιρλανδία. Οσο για τον πληθωρισµό, η αµερικανική κεντρική τράπεζα, η περίφηµη Fed, κάνει ό,τι µπορεί για να τον βγάλει ως τζίνι από το µπουκάλι. Κανείς δεν συζητούσε για πόλεµο – ώσπου πήρε φωτιά η Βόρεια Αφρική.

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ όλοι αιφνιδιάστηκαν. Πρώτα έπεσε η Τυνησία και µετά η Αίγυπτος. Σε αµφότερεςτις περιπτώσεις τα γεγονότα, παρότι ακραία, είχαν εσωτερική διάσταση. Κινήθηκαν µεταξύ εξέγερσης ή στρατιωτικού κινήµατος – αφού σε αµφότερεςτις περιπτώσεις οι ένοπλες δυνάµεις έπαιξαν ρόλο για την έκβαση. Στη Λιβύη όµως τα πράγµατα εξελίχθηκαν διαφορετικά. ΟΜουαµάρ Καντάφι δεν ήταν διατεθειµένος να φύγει. Και η αντιπαράθεση πήρε γρήγορα τα χαρακτηριστικά εµφυλίου πολέµου.

ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ η Λιβύη την αγορά πετρελαίου; Οχι πραγµατικά. Η παραγωγική της δυνατότητα είναι µικρή.Είναι οι Σαουδάραβεςπου ανοιγοκλείνουν τηστρόφιγγα κι ανεβοκατεβάζουν τιςτιµές. Ασφαλώς η τιµή τσίµπησε – και το πετρέλαιο είναι πλέον πολύπάνω από τα 100 δολάρια. Αλλά ένα σοκ τύπου δεκαετίας ‘70δεν αναµένεται. Παιχνίδι γίνεται µε τα παράγωγα. Φυσικά, όλα αυτά ανεβάζουν τον πληθωριστικό πυρετό. Από την άλλη µεριά, η πρωτοβουλία του Καντάφι να αντιµετωπίσει – περίπου – τις διαδηλώσεις µε βοµβαρδισµούς έδινε στη Δύση το ανθρωπιστικόπρόσχηµα που χρειαζόταν για να επέµβει.

ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ όπως αυτές του Νικολά Σαρκοζί στο Παρίσι ή του Ντέιβιντ Κάµερον στο Λονδίνο, η ευκαιρία ήταν καθαρή. Στη Βρετανία µιλούν ακόµη για τον «παράγονταΦόκλαντ» που βοήθησε τη Μάργκαρετ Θάτσερ να αναστρέψει το εις βάρος της πολιτικό κλίµα το 1982. Ακόµη καλύτερα: το να χτυπήσεις από αέρος – µε αεροπλάνα ή πυραύλους – τη Λιβύη είναι µια επιχείρηση χωρίς ρίσκο. Η αεράµυνα της Τρίπολης είναι χειρότερη κι απ’ του Βελιγραδίου το 1999. Ετσι Λονδίνο και Παρίσι τράβηξαν την Ουάσιγκτον – όπου ο Οµπάµα είναι αντι-Μπους σε θέµατα πολεµικών περιπετειών. Και µια «συµµαχία των προθύµων» – µε ολίγη από Αραβες – ανέλαβε να βοηθήσει τους εξεγερµένους κατά του Καντάφι.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Λιβύης, η Δύση βλέπει τυρί, χωρίς να υπάρχειφάκα. Αλλωστε έχει αποδειχθεί ότι αυτός που βοµβαρδίζει, παίρνει καιτα συµβόλαια ανοικοδόµησης.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ