Ο κ. Χαμπίμπε Οζντάλ, ερευνητής του «International Strategic Research Organisation», το οποίο εξειδικεύεται στις Μελέτες για τη Ρωσία και τη ... Μαύρη Θάλασσα, μίλησε για κάποια αξιοσημείωτα ορόσημα τα οποία επηρέασαν τις σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας και άνοιξαν το δρόμο για περαιτέρω συνεργασία, αλλά όπως φάνηκε το τελευταίο διάστημα αυτές οι σχέσεις τείνουν να διαταραχτούν μετά την τοποθέτηση του ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, στο έδαφος της Τουρκίας.
Ένας άλλος λόγος ενόχλησης των Ρώσων είναι η επιδίωξη της Τουρκίας να ηγεμονεύσει την Συρία στην μετά Άσαντ εποχή, ενώ Ρωσία και Κίνα στον ΟΗΕ δεν επέτρεψαν την έκδοση ψηφίσματος καταδίκης των αιματηρών γεγονότων της χώρας αυτής. Η Ρωσία, έχει ως μόνο αποκούμπι στη Μεσόγειο την Συρία και το λιμάνι της Ταρτούς, που χρησιμοποιούσε από την εποχή της ΕΣΣΔ.
Πλην των Τούρκων, η Ρωσία έχει να αντιμετωπίσει άλλα δυο αγκάθια για την χρησιμοποίηση του λιμανιού, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε εμπορικό λιμάνι. Πρώτον, την πλειοψηφία του μουσουλμανικού πληθυσμού που αντιδρά στην προοπτική να γίνει το λιμάνι ναυτική βάση της Ρωσίας. Και δεύτερον, την επιθυμία του Ιράν, να καταστήσει το λιμάνι της Ταρτούς δική του ναυτική βάση.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο με την πολιτική αστάθεια που επικρατεί στη χώρα. Η ρωσική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι το καθεστώς Άσαντ δεν μπορεί να διατηρηθεί επί πολύ, παρ’ όλη την καλή διαγωγή που έδειξε η Μόσχα στην ανατροπή του Καντάφι από το ΝΑΤΟ (είχε ειπωθεί τότε ότι έγινε κάποιας μορφής ανταλλαγή – η Λιβύη στην επιρροή της Δύσης, η Συρία της Ρωσίας).
Δεν είναι επομένως περίεργο το γεγονός, ότι αμέσως μετά το βέτο της Ρωσίας ο κ. Μεντβέντεφ δήλωσε ότι ο Άσσαντ πρέπει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις αλλιώς να παραιτηθεί. Ταυτόχρονα σχεδόν, δέχθηκε αντιπροσωπεία της συριακής αντιπολίτευσης, μόνο που τον πρόφτασε η Τουρκία δίνοντας τόπο στην Κωνσταντινούπολη για επίσημη συνεδρίαση εκτός συνόρων, στο επαναστατικό συμβούλιο που αντιπολιτεύεται τον Άσαντ.
Βέβαια, δευτερευόντως υπάρχει και αντιτουρκικό ρεύμα κυρίως μεταξύ των οπαδών του κ. Ζιρινόφσκι, με αιτία τους πολλούς θανάτους Ρώσων τουριστών στην Τουρκία. Αλλά φυσικά, η πολιτική στη Ρωσία για πολλά ακόμη χρόνια θα καθορίζεται από τον κ. Πούτιν.
Όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα στις ρωσοτουρκικές σχέσεις μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Είχε επ’ αυτού προχθές ένα ενδιαφέρον άρθρο ο Άαρον Στέιν στους «Southeast European Times», από την Κωνσταντινούπολη. Ανατρέχει στο 2003, που αποτελεί ένα από τα σημαντικά ορόσημα, η άρνηση δηλαδή του τουρκικού κοινοβουλίου να επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να εισβάλουν στο βόρειο Ιράκ μέσω των τουρκικών εδαφών.
Μετά από την απόφαση αυτή, «η Άγκυρα άρχισε να αξιολογείται ως ανεξάρτητος παράγοντας στην περιοχή. Από αυτή τη σκοπιά, η Μόσχα άρχισε να εκτιμά την Άγκυρα ως σημαντικό παράγοντα ο οποίος μπορεί να υψώσει το ανάστημά του για τα εθνικά συμφέροντά του, ακόμα και εναντίον ενός παντοτινού συμμάχου».
Στο τοπικό επίπεδο, το αυξανόμενο διμερές εμπόριο και ο τουρισμός έχουν συμβάλει στη βελτίωση των σχέσεων. Ωστόσο, οι στενές σχέσεις με τη Μόσχα ήταν κάτι καινούργιο και αμφότερες οι πλευρές προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εμπιστοσύνη στα ανώτερα κλιμάκια των κυβερνήσεων.
Τώρα, όμως, η αντιπυραυλική άμυνα σε τουρκικό έδαφος, έχει ενοχλήσει τους Ρώσους. Όχι μέχρι σημείου να διαμαρτυρηθούν έντονα, διότι, όπως δήλωσε το ανώτερο μέλος του «Κέντρου Αφοπλισμού και Μη Διάδοσης Όπλων της Βιέννης», Νικολάι Σοκόφ στους SETimes: «Δεν έχει να κάνει με το ίδιο το ραντάρ, είναι σαφές πως δεν έχει δυνατότητες σε σύγκριση με τη Ρωσία. Θεωρήθηκε περισσότερο ως απόδειξη πως το ΝΑΤΟ προχώρησε στην εφαρμογή σχεδίων πυραυλικής άμυνας χωρίς συντονισμό με τη Μόσχα».
Κάτι παρόμοιο είπε και ο Πάβελ Πόντβιγκ, διευθυντής και βασικός ερευνητής του «Ρωσικού Προγράμματος Πυρηνικών Δυνάμεων»: «Ο κόσμος υποστηρίζει πως η πυραυλική άμυνα θα υπονομεύσει τις προοπτικές της ρωσικής στρατηγικής. Το σύστημα δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για κανέναν. Οι στρατιωτικές και αμυντικές υπηρεσίες (στο ΝΑΤΟ) χρησιμοποιούν το θέμα αυτό ως πρόσχημα για νέα προγράμματα και για περισσότερα χρήματα».
Σύμφωνα με ρωσικές εκτιμήσεις, το Ιράν εξακολουθεί να απέχει αρκετά από δυνατότητες πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Έτσι, υποπτεύονται πως ο πραγματικός λόγος για πυραυλική άμυνα δεν είναι ο λόγος που αναφέρουν δημόσια.
Ο Μακεδών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου