Τα αιδοία παίζει...

Από την tsaousa

Χαζεύοντας κάτι επαφές στο facebook, έπεσα κατά τύχη πάνω σε μερικές παλιές μου φίλες.

Τόσο παλιές, όσο το παλιό πρόσωπο της Έλλης Στάη. Από τα τιμημένα δεκαοκτώ.

Τότε που παίρναμε σβάρνα κάθε βράδυ τα μπαράκια του Κολωνακίου με τα μίνι, τα καλσόν με τη ραφή, τις βάτες, τα φουντωτά μαλλιά, πίναμε, χαμουρευόμασταν και...

πηγαίναμε για ύπνο όταν ξημέρωνε.

Τότε που μαθαίναμε να κάνουμε τις γυναίκες, ενώ στο μυαλό ήμασταν ακόμη μουρόχαβλες.

Αν ο γκόμενος δεν είχε επιγραφή νέον στο κούτελο να γράφει «μαλάκας», πέφταμε στην καψούρα του για δυο ημέρες. Ε, ναι, για δυο μέρες, άντε για μια βδομάδα. Θέλαμε να τους ερωτευτούμε όλους.

Ήταν η εποχή που το γκόμενο που είχες σήμερα εσύ, τον είχε προχτές η φίλη σου.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, το σεξ ήταν τόσο ελεύθερο όσο οι κάμπιες την άνοιξη και τόσο ξεκωλιάρικο, που έπαιρνες ρεπό από τα one night stands.

Οι φίλες μου κι εγώ, βουτώντας κρυφά ένα κόκκινο σκαραβαίο που ανήκε στον πατέρα της μιας, ντυμένες και αρωματισμένες σαν εξώφυλλα, με τις βλεφαρίδες τόσο κάγκελο που δεν χωρούσαμε στο αμάξι και χωρίς φράγκο στην τσέπη γιατί μας κερνούσαν όπου κι αν πηγαίναμε, περνούσαμε ζαχαροκάλαμο, μελάσα και κομπόστα.

Συχνά κοιμόμασταν στο σπίτι της μιας ή της άλλης αν τυχόν λείπανε οι γονείς ταξίδι, ώστε το πρωί που θα ξυπνούσαμε, με ένα πακέτο τσιγάρα και πέντε καφέδες η κάθε μια, να αναλύσουμε τι είπε ο γκόμενος το βράδυ, τι εννοούσε, πώς πηδήχτηκε όποια πηδήχτηκε και ποια φοβόταν ότι έχει μείνει έγκυος.

Εκείνη την εποχή, εκτός από πολύ σεξ, γίνονταν και πολλές εκτρώσεις.

Άλλος τόσος πληθυσμός της Ελλάδας δεν γεννήθηκε τη δεκαετία του ’80, επειδή οι γκόμενοι ήταν τόσο ζώα που δεν είχαν τον αυτοέλεγχο να τραβηχτούν ή να φορέσουν προφυλακτικό και οι γκόμενες τόσο ανεγκέφαλες που τους καθόντουσαν, υποκύπτοντας στη μοίρα του θηλυκού να γεννοβολάει.

Μόνο που δεν γεννοβολούσανε γιατί δεν θα τους χώραγε το μίνι, χώρια που θα έχαναν και το Πάσχα στις Σπέτσες.

Αν ο γκόμενος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να πληρώσει έστω τα μισά, βάζαμε όλες ρεφενέ τα λεφτά της έκτρωσης και συνοδεύαμε την «ασθενή» στο μαιευτήριο, με μια σχεδόν επιβεβλημένη θλίψη για ένα παιδί που δεν θα γεννιόταν –πάλι...- και μια σοβαρότητα ανάλογη της σοβαρότητας που απαιτούσε ένα γελοίο γεγονός.

Όσες από αυτές δεν έμειναν στείρες από τις εκτρώσεις, κατάφεραν και έκαναν παιδιά στη συνέχεια. Οι υπόλοιπες, ούτε χρυσόψαρο σε γυάλα.

Γιατί παντρεύτηκαν σύντομα όλες μου οι φίλες σχεδόν κι είπαν τη νιότη Παναγιώτη.

Πήρα εγώ το δρόμο μου, πήραν αυτές το δικό τους, δεν συναντηθήκαμε ποτέ ούτε στο Hondo και να, που τις βλέπω τώρα όλες αγκαλιά σε μια φωτογραφία.

Κάποια μάζωξη θα έκαναν, από αυτές που σιχαίνομαι και δεν πάω ποτέ, γιατί πιστεύω πως οι περισσότερες μετά από 25 χρόνια θα δείχνουν κωλόγριες και αν τις δω θα νομίζω πως έγινα κι εγώ έτσι, θα αποκτήσω ψυχοσωματικά και θα γίνω στ΄αλήθεια έτσι, δεν θα με πιάνουν οι κρέμες προσώπου, η γυμναστική, ούτε το καλό σεξ.

Αλλά έπεσα έξω. Οι συγκεκριμένες φίλες μου από τα ξεσαλώματα στο Κολωνάκι και τις Σπέτσες, το Rock Festival και την Ίο –γιατί παίζαμε σε όλα τα έργα- στις φωτογραφίες έδειχναν μια χαρά.

Όλες είχαν χτυπήσει το υαλουρανικό τους και μοστράριζαν βυζί που τρύπαγε ταβάνι.

Τα ρούχα και τα βραχιολοτσίμπαλα ήταν λίγο υπερβολικά, η δε μια, φορούσε το ίδιο μίνι από τότε ή έστω ένα παρόμοιο, αλλά ήταν καλλίγραμμη ακόμα.

Βέβαια, το μάτι το απογοητευμένο, το κουρασμένο, το σιχτιρισμένο από τον Παναγιώτη που ξαπλώνει πάνω τους 20 χρόνια και τις γαμεί σαν Lego, δεν κρύβεται ούτε με μπότοξ, ούτε με σαρανταπέντε κιλά μάσκαρα, αυτή που σηκώνει και διώροφο στο βλέφαρο, άμα λάχει.

Σε γενικές γραμμές, είναι ακόμα ωραίες γυναίκες, αλλά όλες με την ίδια ανόητη αγωνία να φανούν παιδούλες.

Δεν το λέω για τα υαλουρανικά και τα μπότοξ ή τη σιλικόνη στο βυζί.

Άλλο είναι αυτό που γυρίζει σαν το γύφτο με τη ντουντούκα στο δρόμο και φωνάζει «δεν θα γεράσουμε ποτέ κουφάλα αστροναύτη!».

Τα μακριά μαλλιά. Όλες τους έχουν τα μακριά μαλλιά που είχαν στα δεκαοκτώ.

Μόνο που, όταν καβαντζώσεις τα σαράντα, το μαλλί σαν από μια παλιά κατάρα, γίνεται μέσα σε μια νύχτα, σκούπα. Ή γίνεται το πρόσωπο σούπα, δεν ξέρω ακριβώς, πάντως αυτά τα δυο μαζί, δεν πάνε.

Μετά τα σαράντα κορίτσι μου, η θηλυκότητα σου πρέπει να κρεμιέται στην προσωπικότητα και όχι στα μαλλιά σου.

Αν δεν το νιώθεις αυτό, πέρασες απ’ τη ζωή και δεν ακούμπησες, στο λέω.

Ούτε τα μίνι μέχρι το μουνί σε κάνουν γυναίκα πια. Τώρα το μουνί σου πρέπει να μιλάει χωρίς να μπαίνει στο μάτι του άλλου. Να το πλασάρεις σαν ιδέα, όχι σαν υπόσχεση.

Να παίζεις το παιχνίδι του αιδοίου μέσα σου και όχι στην αλάνα.

Ούτε πολλά κοσμήματα χρειάζεσαι. Αν δεν γίνεσαι αντιληπτή στο πέρασμά σου απ΄τον τρόπο που περπατάς και κρατάς το κεφάλι στους ώμους, μην περιμένεις τίποτα καλό βαρώντας τσίγκους και χρυσαφικά.

Το πολύ-πολύ, να σε κλέψουνε.

Έκλεισα το άλμπουμ φωτογραφιών στο facebook και πήρα βαθιά ανάσα με ανακούφιση.

Δεν δείχνει κωλόγρια μια γυναίκα, κωλόγρια αισθάνεται.