Σμίκρυνση...

Φίλος καλός μού εξομολογείται: «Κάθε μέρα που περνάει νιώθω να συρρικνώνομαι, να μικραίνω, όλο να μικραίνω. Εχασα τη...
δουλειά μου, τους φίλους μου, η σύζυγος “απελευθερώθηκε” από το συν, υπομένει τον δικό της ζυγό κι εγώ τον δικό μου.

Τα παιδιά τελείωσαν το Πανεπιστήμιο αλλά έχουν αποδυθεί σε αγώνα για ένα μεροκάματο. Μένω στο σπίτι ενός γνωστού προσωρινά, αλλά ούτε φως έχει, ούτε θέρμανση-κλιματισμό· τίποτε.

Οι άνθρωποι στους δρόμους μού φαίνονται διαφορετικοί, τεράστιοι μες στη θλίψη τους. Το συνηθισμένο έχει χαθεί, η καθημερινότητα, που είχα κόψει και ράψει στα μέτρα μου (στο μέτρον των πραγμάτων…), έχει μεταμορφωθεί, έχει κατακομματιαστεί.

Γιατί ήμουν τόσο απόλυτος; Γιατί δεν έβλεπα τη μικρότητά μου;

Γιατί όλα τα είχα θεωρήσει μεγάλα και τρανά; Χάζευα στην τηλεόραση και αρνιόμουνα να δω τις περιορισμένες δυνατότητες της οικονομικής ανάπτυξης και του πολιτικού συστήματος.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου πατήστε εδώ