Ο εφιάλτης της εξέγερσης...

Κάθε χρόνο, εδώ και μισό αιώνα, τέτοιες μέρες, η ελληνική Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της εμφανίζει μια έντονη δυσανεξία.

Πώς να αντιμετωπίσει την ανάμνηση αυτής της πρωτοφανούς εξέγερσης τον Νοέμβρη του 1973; Τι να βρει να πει για τις μέρες εκείνες;

Πώς να δικαιολογήσει αυτό το...
μοναδικό παράδειγμα αυθόρμητης αλλά συνειδητής εξέγερσης ενός τμήματος της νεολαίας, ενάντια σε ένα πάνοπλο καταπιεστικό καθεστώς;

Δεν είναι μόνο το βάρος της δικής της απουσίας από τον τόπο της εξέγερσης. Αυτό η συντηρητική παράταξη θα μπορούσε να το αντιπαρέλθει με την αναφορά σε μεμονωμένα πρόσωπα που συμμετείχαν στην εξέγερση και στη συνέχεια σταδιοδρόμησαν στον δικό της χώρο.

Αλλωστε κανένα κόμμα -ούτε τα κόμματα της Αριστεράς- δεν μπορούν να περηφανευτούν για τη δική τους πολιτική στάση την περίοδο εκείνη, εφόσον όχι μόνο δεν το προέβλεψαν ως πιθανό, αλλά σε κάποιο βαθμό το θεώρησαν βλαπτικό στους δικούς τους σχεδιασμούς. Αυτό ήταν φυσικό, εφόσον επρόκειτο για μια αυθεντικά αυθόρμητη πρωτοβουλία.

Αλλά είναι προς τιμήν του συνόλου της Αριστεράς ότι ακόμα και εκείνοι οι εκπρόσωποί της που την πρώτη μέρα, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973, επιχείρησαν να αποτρέψουν την κατάληψη, μόλις διαπίστωσαν ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, επέστρεψαν στο Πολυτεχνείο, και μάλιστα ορισμένοι απ’ αυτούς διακρίθηκαν το τελευταίο βράδυ, κατά τη διάρκεια της αιματηρής επέμβασης των δυνάμεων της καταστολής.

Μ’ αυτή την έννοια, η εξέγερση υπήρξε έργο του συνόλου της Αριστεράς, από τις παραδοσιακές έως τις αντιεξουσιαστικές της εκδοχές.

Η δυσκολία των εκπροσώπων της Δεξιάς έγκειται κυρίως στο ίδιο το γεγονός. Στο περιεχόμενό του: στο μήνυμα της εξέγερσης που εξακολουθεί να εκπέμπει το Πολυτεχνείο του 1973. Στο μήνυμα ότι ακόμα και κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες καταπίεσης γεννιέται η λαϊκή αντίσταση.

Η μόνη χρονιά που λύθηκε «εύκολα» το ζήτημα ήταν η πρώτη επέτειος της εξέγερσης, η 1η Νοέμβρη του 1974. Ο εφευρετικός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την ορμή του ανανεωμένου και επανεισαγόμενου εθνάρχη, είχε τη φαεινή ιδέα να επιλέξει την πρώτη επέτειο -που συνέπιπτε να είναι Κυριακή- για την πρώτη μεταπολιτευτική εκλογική αναμέτρηση.

Πρωτοσέλιδο του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ 14 Νοεμβρίου 1974, Πολυτεχνείο Από την «εκλογική ομοψυχία» του 1974 στην καταγγελία του «μύθου του Πολυτεχνείου» το 1983, που απέσπασε τα συγχαρητήρια του ΕΝΕΚ προς τον επικεφαλής -τότε- της ΜΑΚΙ, Νίκο Χατζηνικολάου | 

Επιχείρησε, έτσι, να «τιμήσει» με τον δικό του τρόπο το Πολυτεχνείο, περνώντας παράλληλα το μήνυμα ότι με τις εκλογές ο αγώνας της νεολαίας «δικαιώνεται» μια και καλή.

Μόνο που το μήνυμα αυτό διήρκεσε μόλις μία βδομάδα. Την επόμενη Κυριακή (24.11.1974), η πρώτη πορεία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών από το Πολυτεχνείο στην αμερικανική πρεσβεία λειτούργησε ως ισχυρό αντίδοτο στην παντοδυναμία που είχε κατακτήσει η Νέα Δημοκρατία με το 54% στις εκλογές και έθεσε τις βάσεις για ένα ετήσιο συλλαλητήριο που επί χρόνια είχε σαφή αντιδεξιό χαρακτήρα.

Από τότε, η ελληνική Δεξιά δοκίμασε όλους τους διαθέσιμους τρόπους για να απαλλαγεί από την ενοχλητική αυτή επέτειο. Επιχείρησε κατ' αρχάς να τη σχετικοποιήσει ως «πανεθνική» εξέγερση «άδολων» και «απολίτικων» νέων.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του  Δημήτρη Ψαρρά, ΕΔΩ...