Αυτό είναι το νέο, Κυριάκο;...

Είδε το μισό κόμμα του να σηκώνεται από τον καναπέ και να τον στηρίζει. Να ξεπλένει την ντροπή του πανελλαδικού διασυρμού με τις εκλογές που δεν έγιναν ποτέ την πρώτη προκαθορισμένη Κυριακή και να ξεσπά την...
πολύμηνη αναμονή στις κάλπες.

Είδε τη μισή Κεντροαριστερά να κόπτεται για το πώς θα συγκρατήσει τα τείχη της από τις διαρροές. Είδε το ΠΑΣΟΚ να διαγράφει βουλευτή του γιατί είπε για πιθανές μετακινήσεις και το Ποτάμι να ανησυχεί για δηλώσεις βουλευτών του για παρόμοιο λόγο.

Είδε, με άλλα λόγια, τα αντίπαλα κόμματα και τη βάση τους να τρέμουν σαν ζελέ, λιγότερο από δύο εβδομάδες από την εκλογή του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Και τώρα παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα γραφής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τους συντονιστές των διαρκών επιτροπών και τους τομεάρχες του κόμματος. Και έκανε μία από τα ίδια. Μία σύνθεση που άνετα θα μπορούσε να την έχει επιλέξει ο Αντώνης Σαμαράς για κυβέρνηση (το έκανε σε μεγάλο βαθμό, μάλιστα) και ένα σύνολο το οποίο σου δίνει την αίσθηση πως θα ήταν πάνω-κάτω αυτό το οποίο θα διάλεγε και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, εάν είχε επικρατήσει αυτός στις εσωκομματικές εκλογές.

Και Μάκης Βορίδης και Σοφία Βούλτεψη και Κώστας Γκιουλέκας και Αννα Καραμανλή και Θόδωρος Φορτσάκης και Γιάννης Κεφαλογιάννης και Σίμος Κεδίκογλου και όλη η λαϊκή Δεξιά σε θέσεις-κλειδιά, πασπαλισμένη με λίγους κόκκους φιλελεύθερων μεταρρυθμιστικών τάσεων. Γενικώς, μία από τα ίδια. Και το σοκ είναι ισχυρότερο για τους μη νεοδημοκράτες. Για τους απογοητευμένους του κέντρου, για αυτούς στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και άλλων κομμάτων.

Ολα τα παραπάνω διαβάζονται με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι η κοινοβουλευτική ένδεια της Νέας Δημοκρατίας. Το κόμμα έχει 75 βουλευτές, όλους κι όλους. Κι οι περισσότεροι εξ αυτών μας είναι γνωστοί από τα κυβερνητικά τους περάσματα. Ελάχιστοι έχουν διασωθεί, ακόμη πιο λίγοι έχουν διακριθεί. Ο Μητσοτάκης είχε την υποχρέωση να καλύψει αυτές τις θέσεις με βουλευτές. Αυτούς έχει, αυτούς χρησιμοποιεί. Πρέπει να λάβει υπ΄ όψη του τη σειρά εκλογής, τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα, την επόμενη μέρα και τα στηρίγματά του. Συμφωνείς, διαφωνείς, that’s life. Ετσι παίζεται το παιχνίδι. Κι όπως έχει πει ο Αλέφαντος, η ομάδα δεν έχει πάγκο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το παιχνίδι είναι στο πόσους θα μπορέσει να προσελκύσει έξω από τα κοινοβουλευτικά. Στο κατά πόσο θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν μαγνήτης στα ικανά στελέχη της κοινωνίας.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάκη Καραγιάννη, ΕΔΩ...