Το βρετανικό δημοψήφισμα απέδειξε –για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο στην Ευρώπη– πως στα δημοψηφίσματα δεν κερδίζει εκείνος που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό, άλλα η...
πλευρά που έχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Το κρίσιμο δεν ήταν οι αποφάσεις του Φάρατζ και του Τζόνσον, την επαύριο του δημοψηφίσματος, να μην διεκδικήσουν κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Βασικό στοιχείο που κυριάρχησε στο πολιτικό προσωπικό που στήριξε το Brexit ήταν η εκ του ασφαλούς πλειοδοσία πάνω στο πτώμα μιας εργατικής τάξης, της οποίας η πολιτική εκπροσώπηση επί πολλές δεκαετίες είναι εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μια εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και σε μια παραδοσιακή συντηρητική και αντι-παρεμβατική Δεξιά.
Είναι αλήθεια ότι η Μ. Βρετανία είχε παραδοσιακά αντι-ευρωπαϊκά κοινωνικά ρεύματα, ήδη από την δεκαετία του ’70. Αυτά τα κοινωνικά ρεύματα ήταν είτε ευρωφοβικά εν γένει, διατηρώντας τη φοβία για οτιδήποτε θα ρευστοποιούσε τη βρετανική ισχύ στο διεθνές εμπόριο και την εξωτερική της πολιτική μέσα σε έναν υπερεθνικό σχηματισμό όπως η ΕΟΚ, είτε ήταν εργατικά, τα οποία έβλεπαν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση ως περαιτέρω εμβάθυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Το ερώτημα, ωστόσο, στο οποίο απάντησε η πλειοψηφία της καμπάνιας του Brexit δεν αφορούσε την ήττα του νεοφιλελευθερισμού, άλλα την επαναφορά της εθνικής κυριαρχίας. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ενας ψαράς, ερωτηθείς από το Sky News μερικές μέρες πριν από το δημοψήφισμα για τον λόγο που θα ψηφίσει υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, είχε πει ότι έξω από την ΕΕ θα έχει δικαίωμα στην υπεραλιεία, πράγμα το οποίο η ΕΕ το απαγορεύει για περιβαλλοντικούς λόγους.
Το ταξικό ζήτημα στην ολότητά του, όμως, δεν μπήκε καν στα εργατικά στρώματα που ψήφισαν υπέρ της εξόδου. Η κυρίαρχη καμπάνια του Brexit περιορίστηκε στην γενικόλογη και χωρίς πρόσημο κριτική της στις Βρυξέλλες, μιας και το διεθνές πεδίο των καπιταλιστικών αντιφάσεων είναι πάντα πιο ξεκάθαρο από το εθνικό...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Στέλιου Φωτεινόπουλου, πατήστε ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου