Όταν ο σωτήρας της πατρίδος χάνει τα’ αυγά και τα πασχάλια...
Το σκέπτομαι μέρες τώρα. Το σκεπτόμουνα εν μέσω ΔΕΘ και δηλώσεων πρωθυπουργικών και εξαγγελιών του Κυριάκου για τα Εξάρχεια και αδειών τηλεοπτικών και όλων αυτών τέλος πάντων που...
συμβαίνουν γύρω μας. Κι έλεγα μη γράψω. Γιατί σκεπτόμουν ότι, άμα γράψεις για τις αηδίες που ξεστόμισε κάποιος τύπος, στο τέλος του δίνεις αξία. Γιατί με κάποιο τρόπο τον προβάλλεις και η προβολή είναι κέρδος για τον ίδιο όσο αρνητικές κι αν είναι οι απόψεις σου. Αλλά δεν άντεξα και θα τα πω. Θα τα ξεφουρνίσω για τον δισεκατομμυριούχο ευεργέτη Αρτέμη Σώρρα και όσα είπε για τους Παραολυμπιακούς.
Με δικά του λόγια:
«Είναι ύβρις για τους Ολύμπιους Αγώνες να βλέπεις τους ανάπηρους όλους να κάνουν Παραολυμπιάδα. Αυτό είναι μεγάλη προσβολή για τον άνθρωπο, γιατί σήμερα όλα αυτά τα υβρίδια και όλα αυτά τα ζώα φτιάχνουν τον πλανήτη των αναπήρων.»
Και συνέχισε διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε «ανάπηρους» και «κανονικούς». Ο άνθρωπος που θέλει να μας σώσει όλα αυτά, ο γαλαντόμος μεγιστάνας που προσφέρεται να διαθέσει 600 δισεκατομμύρια ευρώπουλα για να ξεχρεώσουμε, που θέτει την πατρίδα υπεράνω κάθε ιδεολογίας, που σφουγγάρισε τον ΕΝΦΙΑ κουνώντας απλώς το μικρό του δαχτυλάκι, που θα κατέβει στις προσεχείς εκλογές και θα πάρει διακόσιες έδρες, που θα κάνει κρέας τα μούτρα των Ευρωπαίων κι άλλα έχω, βάλτε να πάνε, πήγανε.
«Μη δίνεις σημασία Ξανθάκη», θα μου πούνε οι πιο ψύχραιμοι. Και κανονικά δεν θα έπρεπε να δώσω. Έχουμε άλλωστε ακούσει χειρότερα από τα χρυσαύγουλα και τους συνοδοιπόρους τους, φτιάξαμε πετσί ρινόκερου πια. Εδώ ωστόσο δεν πρόκειται περί ρατσισμού και αδιανόητης καφρίλας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ύβρη. Με την αίσχιστη κατηφόρα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, με τον πάτο του βαρελιού και τον αφρό της λάσπης. Πιο κάτω δεν έχει…
Γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί ο ευσταλής κύριος Σώρρας ότι όλοι απέχουμε ένα δευτερόλεπτο απ’ την αναπηρία. Λιγότερο από δευτερόλεπτο, ένα δέκατο ίσως. Κουτουλάει μια φλεβίτσα στο κρανίο μέσα, πάρ’ τον κάτω τον αισιόδοξο. Περνάει ένας κρετίνος το φανάρι με κόκκινο, αντίο αρτιμέλεια. Χάνεις το βήμα σου, πέφτεις απ’ τις σκάλες, καλημέρα αναπηρική πολυθρόνα. Όσο κρατάει μια αναπνοή ανήκεις στην μία ομάδα και την επόμενη στιγμή ανήκεις στην άλλη. Και αναρωτιέσαι αν είσαι ζώο ή άνθρωπος, που λέει κι ο Σώρρας.
Οπότε επιτρέψτε μου σήμερα να αφιερώσω τη στήλη στον πλανήτη των αναπήρων. Στους συνανθρώπους μας που δεν τον βάζουν κάτω, που αγωνίζονται, που προσπαθούν. Προσωπικά αισθάνομαι πολύ λίγος μπροστά τους, μπροστά στο σθένος και στη δύναμή τους. Και σκέπτομαι ότι καλόν είναι να το βουλώνουμε καμιά φορά, πριν αρχίσουμε τις μαλακίες και τις προσβολές. Γιατί κατόπιν της ύβρεως, έρχεται η νέμεσις…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου