Όταν έρχεται η ώρα να πεις «αντίο» στις φιλοδοξίες σου...
Τώρα είναι που θα ξαναπιάσω στο στόμα μου τον Σταύρο Θεοδωράκη και θα μου την πει η Ντία από το διπλανό γραφείο: «Πάλι βρε Χρήστο; Τρίτη φορά μέσα σε δέκα μέρες;»
Ε ναι λοιπόν,,,
τρίτη φορά μέσα σε δέκα μέρες. Τι να γράψω δηλαδή; Για την παρέμβαση Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε viral και έπαιξε παντού στο ίντερνετ και εντυπωσιάστηκαν όλα τα λαχανόφυλλα (τα μαρουλόφυλλα να δεις!) και πόσταρε και τουί ως και ο Άδωνις; Στον πολιτισμό των social media, μόνο αυτά μετράνε. Μια ατάκα, μια χειρονομία, ένα gifάκι και όξω απ’ την πόρτα. Πράγμα επιεικώς αστείο, ιδίως σε περιπτώσεις συνεδρίων αριστερών κομμάτων όπου το 90 % της δράσης λαμβάνει χώρα πίσω απ’ τις κουίντες. Α, ναι, επανεξελέγη κι ο Τσίπρας με εξωφρενικό ποσοστό, πράγμα το οποίο οδήγησε σε μια σειρά από σχόλια με πλέον πετυχημένο όλων το κορυφαίο: «Πάτα το κουμπί Αλέξη!»
Έχω επίσης την επιλογή να γράψω για τον Ερντογάν και τις δηλώσεις του για τη Θεσσαλονίκη και το Αιγαίο και τις χαμένες πατρίδες γενικώς. Ευτυχώς του γλύτωσε η Θράκη αυτή τη φορά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα του ανοίξει η όρεξη για βουτιές στην Παχιά Άμμο. Άλλωστε την έχει ακούσει κάπως μετά απ’ το πραξικόπημα και μοιάζει να αφουγκράζεται από μακριά τα τύμπανα του πολέμου. Κάπου πρέπει να μπουκάρει για να μετριασθούν οι εντάσεις στο εσωτερικό και να καταλαγιάσουν οι διαμαρτυρίες και να σφίξουν τέλος πάντων οι κώλοι. Να δικαιολογήσει και την θέση του βρε παιδάκι μου, όπως είχε πει μια φορά κι έναν καιρό ο Αμερικανός ναύαρχος J. Crowe:
«Άμα θες να είσαι σπουδαίος πρόεδρος, πρέπει να κάνεις έναν πόλεμο. Όλοι οι σπουδαίοι πρόεδροι κάνανε πολέμους.»
Με την ελπίδα λοιπόν ότι ο Ερντογάν θα πάει να σπάσει τα μούτρα του στη Συρία και το παράλληλο άγχος για τα ζόρια που τραβάει η Άννα-Μαρία Λογοθέτη με τις υποθέσεις του πρώην συζύγου της, προχωρώ στο Ποτάμι και τι φυγόκεντρες τάσεις που επικρατούν στο εσωτερικό του. Το οποίο Ποτάμι είναι γεμάτο «διαλυτικά στοιχεία» που λέγανε και οι παλαιοί κομμουνιστές. Διευκρινίζω περί «διαλυτικών στοιχείων», για τη γενιά του Facebook, ότι είναι εκείνοι οι τύποι που δεν κάθονται ποτέ στα αυγουλάκια τους, που γκρινιάζουν διαρκώς, που βάζουν φυτίλια όλη την ώρα, που τέλος πάντων χωρίζουν αντί να ενώνουν. Βλέπε τον βουλευτή Φωτήλα που θέλει να διαλυθεί το Ποτάμι μπας και βολευτεί στη Νέα Δημοκρατία. Κι επειδή δεν μπορεί να το πει ευθέως, το λέει πλαγίως. Ότι δεν συμφώνησε δηλαδή να κατέβει στο Μοσχάτο, αλλά είναι «ανοιχτός» στην πρόσκληση Μητσοτάκη γιατί το Ποτάμι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του.
Κι έχει δίκιο ο άνθρωπος, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχει δίκιο ο βουλευτής με τα Μπέρμπερις πουκάμισα. Στο ίδιο κοινό απευθύνονται το Ποτάμι και η ΝΔ, τους ίδιους εχθρούς έχουν, τους ίδιους φίλους διαθέτουν και, πάνω απ’ όλα, τα ίδια πράγματα λένε. Καμία διαφορά, ούτε στην οικονομία, ούτε στην κοινωνία, ούτε στην εξωτερική πολιτική, τίποτε απολύτως. Κι αν διαφέρουν κάπου τώρα, όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές θα υποχωρήσει και θα ξεθωριάσει οποιαδήποτε απόχρωση. Ας το πάρουν λοιπόν απόφαση, ας βάλουν λουκέτο στα γραφεία τους κι ας κατηφορίσουν τη Συγγρού. Στο σινεμά, ως γνωστόν, και στην πολιτική, όποιος πάει νωρίτερα διαλέγει και την καλύτερη θέση…
Xρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου