Πάλι με τη μικρή μου κόρη τρώγαμε σε πεζόδρομο στα Εξάρχεια. Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να φύγουμε όταν ένας νεαρός με μαύρο δέρμα μάς πλησιάζει. «Πεινάω» λέει αφοπλιστικά. Κοιτάζω το...
ψωραλέο μου πορτοφόλι.
Κάτι αντέχει. «Οχι», με αποτρέπει ο απρόσμενος επισκέπτης, «μου αρκεί ό,τι έχει απομείνει από το γεύμα σας». Με νοήματα όλα αυτά. Επιμένω (με νοήματα) να παραγγείλω κάτι, επιμένει (με νοήματα) όμως κι αυτός ότι δεν θέλει κάτι περισσότερο.
Καταβροχθίζει τα ρημάδια του δείπνου, συνοδεύοντάς τα μ' ένα ποτήρι κρασί. Ο Ομπάμα φταίει για όλα, μοιάζει να λέει (χωρίς να μιλάει). Συμφωνώ μαζί του (δίχως να δείχνω ότι καταλαβαίνω).
Ολα αυτά τα σπουδαιοφανή αλλά ματαιόσπουδα περί τη μεγάλη δύναμη, που επισκέπτεται την μικράν τοιαύτην και ότι πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς (παρότι υποχείρια) απέναντί τους και να δείξουμε καλή διαγωγή μόνο πόνο προκαλούν.
Από το Μπανγκλαντές ήταν ο νεαρός με τη λυσσαλέα πείνα που κάθισε στο τραπέζι μας - και η κόρη μου προσπαθούσε να συγκρατήσει το δάκρυ της· κι εκεί, όπως κι εδώ η αμερικανική δυναστεία είναι πανταχού παρούσα. Ποια Αριστερά και κουραφέξαλα...
Οταν πρωτοεπισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη, πάνε σαράντα χρόνια τώρα, θυμήθηκα τα λόγια του Λουί Φερντινάντ Σελίν: «Αυτή η πόλη είναι όρθια»(!) Δεν έχω ξαναδιαβάσει πιο όμορφη περιγραφή - κι ένιωσα ακριβώς το ίδιο.
Πολλά γράφονται για την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στη χώρα μας, μερικά εύστοχα και πολλά άσ' τα να πάνε. Οποιος δεν έχει πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ, όσα βιβλία κι αν έχει διαβάσει, όσα κι αν έχει ακούσει, δεν θα καταλάβει ποτέ την ψυχολογία του Αμερικανού.
Από την ογκώδη βιβλιογραφία θα συνέστηνα αυτό του Τσόμσκι «Ετος 501, η κατάκτηση συνεχίζεται», του ασίγαστου, επίσης Αμερικανού, Χάουαρντ Ζιν «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών», καθώς και το «Homo Americanus» του (πολύ) δικού μας Γιώργου Παπασωτηρίου (εκδόσεις Καστανιώτη).
Θα διαπιστώσει εύκολα νομίζω ο οποιοσδήποτε ότι ο αμερικανικός λαός είναι έθνη που κατέφυγαν στην αχανή έκταση των -πλέον- ΗΠΑ με μοναδικό σκοπό να επιζήσουν (με οποιονδήποτε τρόπο).
Η επιβίωση προκάλεσε την ανάπτυξη του ατομικού συμφέροντος, τη δικαιοσύνη στα μέτρα του καθενός, την επιδίωξη της ευμάρειας και τη διατήρηση των προνομίων που επέφερε η κυριαρχία επί των αδυνάτων.
Ανάγκη πάσα νομίζω να διαβάσει κανείς το (επαναστατικό, τότε) Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (με ολίγη από Θουκυδίδη και Αριστοτέλη).
Ο πεινασμένος από το Μπανγκλαντές θύμισε σε μένα (και την κόρη μου) το χάος που επικρατεί στις κοινωνίες, μακρινές και κοντινές, τον φόβο μπροστά στην τερατώδη δύναμη των εξουσιών και τον τρόμο όλων ημών απέναντι στις δυνάμεις ελευθερίας.
Πού, διάβολε, είναι αυτές οι δυνάμεις; Οχι στον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως ούτε στους ΑΝ.ΕΛΛ. (ούτε στα άλλα μας κόμματα). Κόμματα;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου