Η νίκη του Τραμπ συνδέεται με μια παγκόσμια τάση υπέρ του αυταρχικού εθνικού λαϊκισμού σε σχέση με...
τις ανεπάρκειες και τη διαφθορά που γίνονται αντιληπτές στη φιλελεύθερη δημοκρατική διαδικαστικότητα.
Σ’ αυτό το φόντο, είναι μια καθυστερημένη απάντηση στη Μεγάλη Υφεση του 2008, κυρίως από πλατιά στρώματα του εκλογικού σώματος που έχουν σταματήσει να εμπιστεύονται την αντίληψη business-as-usual, την «επίσημη» προσέγγιση της παραδοσιακής θεσμικής πολιτικής.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα στρώματα, ένα από τα ξεκάθαρα μαθήματα από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 είναι ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος είναι σχετικά αδιάφοροι για τα πολιτιστικά και οικονομικά θέματα που κυρίως τους αφορούν.
Στην περίπτωση και των δύο μεγάλων κομμάτων, αυτή η τάση ήταν πάρα πολύ εμφανής κατά τη διάρκεια της περιόδου των προκριματικών.
Ετσι, οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι απέρριψαν μετ’ επιτάσεως υποψήφιους του κατεστημένου, όπως ο Τζεμπ Μπους, ο Τεντ Κρουζ και ο Μάρκο Ρούμπιο. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στους Δημοκρατικούς, με την ισχυρή λαϊκίστικη πρόκληση προς τη Χίλαρι Κλίντον να παίρνει τη μορφή του Μπέρνι Σάντερς.
Απ’ αυτή την άποψη, η τρομακτική νίκη του Τραμπ φωτίζει επίσης αυτό που κάποιος θα χαρακτήριζε ως κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης: μια κολοσσιαία έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα των επαγγελματιών πολιτικών να επιλύουν τα πιο πιεστικά πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί σήμερα: δομική ανεργία και υποαπασχόληση, κοινωνική ανισότητα, ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές και το φάντασμα της τρομοκρατικής απειλής.
Οπως το έθεσε κάποτε η πολιτική φιλόσοφος Τζούντιθ Σκλαρ στο βιβλίο της «Αμερικανική υπηκοότητα», από τις απαρχές της η αμερικανική πολιτική συνίστατο στην «αναζήτηση της ένταξης».
Ηταν πάντα μια διαδικασία όπου οι ομάδες των «απ’ έξω» πίεζαν, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας, για ν’ αποκτήσουν πλήρη και ίσα δικαιώματα του πολίτη.
Ωστόσο, για δεκαετίες οι λιγότερο μορφωμένοι λευκοί ψηφοφόροι, οι οποίοι εκπροσωπούν τον πυρήνα των ψηφοφόρων του Τραμπ, ήταν μάρτυρες αυτών των αγώνων- όπως στις περιπτώσεις των γυναικών, των αφροαμερικανών, της ΛΟΑΤ κοινότητας κ.λπ.- και συμπέραναν ότι για τις επιτυχίες αυτών των ομάδων πλήρωσαν το μάρμαρο οι ίδιοι.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Ρίτσαρντ Γουόλιν στην Εφ.Συν. πατώντας ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου