...του αγώνα ενάντια στην καταστροφή των χρυσορυχείων της Ελντοράντο...
«Ταραχιέμαι σου λέω και δεν περνώ από κει πια, κάνω τον κύκλο του βουνού, από τον...
άλλο δρόμο, 25 χιλιόμετρα για να πάω στο χωριό». Ένας εξαίρετος άνθρωπος ο Γιώργης ο “Καλύβας”, γλυκός σαν τη φύση που τον περιβάλλει, ασπούδαχτος μα μορφωμένος βαθιά, άνθρωπος με όλη την ουσία και τέλος, αξιοπρεπής και αντιστασιακός μέχρι το τέλος του, μη εξαγοράσιμος.
Έχει την καλύβα σ’ ένα κτήμα προγονικό, κατάκαρδα στις Σκουριές και τον βρήκαμε εκεί μαζί με τη μητέρα του, που μεγάλωσε μες στο δάσος κι από μικρό κορίτσι έπαιρνε τα γαϊδουράκια φορτωμένα γεννήματα και τραβούσε μοναχή της για το χωριό, τη Μεγάλη Παναγιά, διασχίζοντας το δασωμένο βουνό, ατρόμητη.
Ατρόμητοι στέκουν και τώρα οι δυο τους, μάνα και γιος, κοιτάνε με περιφρόνηση τα εκατομμύρια που τους προσφέρθηκαν κατά καιρούς για εξαγορά του κτήματός τους από τα μεταλλουργεία της Ύβρης, τα οποία απειλούν όχι μόνο τη ζωή τους, όχι μόνο το έχει και το είναι τους αλλά ολόκληρο το πανέμορφο βουνό εκεί στις Σκουριές κι όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, μαζί και τα μυριάδες είδη φυτών, πουλιών και ζώων που κατοικούν εντός του παρθένου δάσους.
Δουλεύει κάθε μέρα στο κτήμα ο Γιώργης και μαζεύει τα καρύδια του, τα κάστανα, τα ακτινίδια, άμα δεν τα μαζέψω έρχονται τη νύχτα τα αγριογούρουνα και δεν αφήνουν τίποτα, μου λέει, ότι προλάβει να πάρει κι αυτός, ας φάνε κι εκείνα, ζωντανά είναι, αλλά να προλάβω κι εγώ κάτι τις από τον κόπο μου, μονολογεί και το γέλιο του γάργαρο φωτίζει το δάσος. Ένας ήλιος κάτω από τις ανήλιαγες κλαδούρες των Σκουριών είναι ο Γιώργης ο “Καλύβας” και τον γνώρισα προχτές, όταν ο Τόλης και η Μαρία, οι αεικίνητοι και πεισμωμένοι για την σωτηρία των Σκουριών ακτιβιστές, με οδήγησαν στην καλύβα του ύστερα από μια αξέχαστη βόλτα στο βουνό, που κάποιοι αποκτηνωμένοι το οραματίζονται σωρό μπάζων και λυμάτων κυανίου.
Διότι μονάχα αποκτηνωμένος μπορεί να είναι όποιος περπατάει κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του φυλλοβόλου δάσους των Σκουριών, ακούει τα πουλιά, νιώθει την παρουσία των λύκων, των αγριόγατων, των αγριογούρουνων ολόγυρά του, αισθάνεται το κελάρισμα των αναρίθμητων ρυακιών που παίρνουν τον κατήφορο στις λαγκαδιές δίνοντας ζωή στον τόπο αλλά αυτός το μόνο που βλέπει είναι χρήμα μέσω του μισού γραμμαρίου χρυσού σε κάθε τόνο επιφανειακής εξόρυξης και της επεξεργασίας αυτού με κυάνιο επί τόπου, όποιος δηλαδή ονειρεύεται την μετατροπή ενός τέτοιου επίγειου παραδείσου σε σωρό άψυχων υλικών και καρκινογόνων αποβλήτων.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη, ΕΔΩ
πηγη thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου