Το κείμενο των 13 μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσά τους τρεις πρώην υπουργοί) είναι ένα σοβαρό κείμενο. Δεν...
συζητήθηκε επί της ουσίας στη συνεδρίαση του ανώτερου κομματικού οργάνου, αλλά θα κατεβεί στις οργανώσεις για ζύμωση. Οι 13 με την ενέργειά τους κατοχυρώνουν και επισήμως τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και η ηγεσία με την απόφασή της να στείλει το κείμενο στις οργανώσεις αναγνωρίζει ότι τους ανήκει αυτός ο ρόλος.
Ενδεχομένως και οι δύο πλευρές να εξυπηρετούνται μ’ αυτήν την εξέλιξη. Η εσωκομματική αντιπολίτευση δηλώνει την παρουσία της αλλά δεν θέτει θέμα ηγεσίας και ο Τσίπρας έχει την εσωκομματική αντιπολίτευση που θα ήθελε.
Οι 13 θεωρούν ότι το σχέδιο συμφωνίας, στο οποίο φαίνεται να καταλήγουν κυβέρνηση και θεσμοί, δεν απηχεί τις θέσεις του κόμματος (σωστό, άλλωστε το παραδέχτηκε και ο πρωθυπουργός λέγοντας ότι «αν ήταν στο χέρι μας δεν θα το φέρναμε προς ψήφιση»), εκτιμούν ότι δεν πρόκειται να βγει γιατί είναι υφεσιακό (υπάρχουν αρκετοί και εδώ και στην Ευρώπη που διατυπώνουν τις ίδιες ισχυρές επιφυλάξεις) και εμμέσως πλην σαφώς αποδίδουν ευθύνες σε κορυφαίους υπουργούς για ορισμένες πρακτικές που εμφανίστηκαν στον δημόσιο βίο, οι οποίες είναι σε αντίθεση με τις αρχές της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ως εδώ πολύ καλά. Ελάχιστοι από τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διαφωνήσουν. Ωστόσο, το πρόβλημα δημιουργείται ως προς το διά ταύτα. Μια συγκροτημένη πλατφόρμα, οι συντάκτες της οποίας αγωνίζονται για να γίνει πλειοψηφική, χλομιάζει όταν απουσιάζει η πρόταση.
Τι ζητούν οι 13; Να γίνει ο ελληνικός λαός ο τελικός κριτής της συμφωνίας, αφού «είναι ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την ίδια τη ζωή του». Ορθόν και με τη βούλα. Με ποιο τρόπο, όμως, μπορεί να αποφασίσει ο λαός; Δεν υπάρχουν πολλοί στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.
Εκλογές είναι ο ένας τρόπος. «Δεν τις προτείνουμε», αντιτείνουν οι 13. Δημοψήφισμα είναι ο άλλος. Ούτε νύξη επ’ αυτού από τους 13. Τότε τι; Μήπως να αποφασίσει πρώτα ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς; Και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχουν άπειρες εκδοχές. Η μία είναι το κομματικό δημοψήφισμα. Δεν ακούστηκε κάτι σχετικό. Η άλλη είναι έκτακτο συνέδριο με αποφασιστικές αρμοδιότητες για το επίμαχο ζήτημα. Δεν ειπώθηκε ούτε ως ψιθυριστός αντίλογος. Αρα;
Αυτό που καταλαβαίνουν πολλοί είναι το εξής: η εσωκομματική αντιπολίτευση θέλει να καταγραφεί η διαφωνία της και να ληφθούν υπόψη οι προειδοποιήσεις της, όχι όμως και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα και στη σύγκρουση, γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος να πέσει η κυβέρνηση. Για την ώρα οι πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ βολεύονται. Για την ώρα όμως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου