Βορίδης, Αδωνις και λαϊκισμός...

Γιώργος Σταματόπουλος

Βορίδηδες και Αδώνιδες δεν παίρνουν καλό βαθμό στις δημοσκοπήσεις, που εξακολουθούν να εμφανίζονται στην επικοινωνιοσφαίρα. Αναμενόμενο ήταν. Οι πολιτικοί αυτοί είναι η προσωποποίηση του καιροσκοπισμού και του...
κυνισμού.

Με κάθε μέσον προωθούν την ανέλιξή τους και την παγίωσή τους σε μία από τις μεγάλες παρατάξεις της χώρας – στη Δεξιά, βεβαίως (πού αλλού;), όσο κι αν η τελευταία θέλει να εμφανίζεται ως φιλελεύθερο κόμμα, ευρωπαϊκών παρακαλώ προδιαγραφών· έτσι λένε οι αθεόφοβοι. Εις μάτην, εννοείται· ο λύκος, όσα τομάρια κι αν αλλάξει, την πρωτόγονη αρπακτικότητα δεν τη χάνει.

Εγκαίρως διείδαν την αλυσιτέλεια στον πολιτικό στίβο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και με περισσή «χάρη» [ξεδιαντροπιά λέγεται αυτό] φρόντισαν να μεταπηδήσουν στο κόμμα που είχε δυνατότητες να καταλάβει κάποτε την εξουσία, έστω κι αν αυτό αργούσε να γίνει. Εγένετο. Και προωθήθηκαν αμφότεροι σε υπουργικές θέσεις, διότι έτσι είναι ο φιλελευθερισμός: ανταμείβει τους τυφλούς υπηκόους του. Αμ δεν είναι έτσι η νέα πολιτική, όπως την εφαρμόζει ο πρωθυπουργός της χώρας.

Μια νέα πολιτική πρέπει να είναι κοινωνική και όχι να ευαγγελίζεται κάτι μπαρούφες για συνεχή ανάπτυξη και άλλα παιδαριώδη. Συνεχής ανάπτυξη – έτσι μεταφράζεται: ο θάνατός σου η ζωή μου. Ολο και πεθαίνουν τα χαμηλά στρώματα και όλο και καλοζούν οι ελίτ και οι πολυεθνικές. Με λίγα λόγια, ο φτωχός γίνεται φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος – και ας αφήσουν κατά μέρος τις εξυπνάδες για ίσες ευκαιρίες, συνετό ανταγωνισμό. Ξεστομίζουν και κάτι για αξιοκρατία και ηθική [κάτι πομφόλυγες εννοείται, που σκάνε και εξαφανίζονται και με το πιο απλό αεράκι].

Για φαντάσου ελευθερία επιλογής τάχα και αξιοκρατία. Αμα δεν δηλώσεις τυφλή υποταγή στον αρχηγό αξίωμα δεν βλέπεις, άμα δεν παραδώσεις διαπιστευτήρια υποτέλειας στο «μαντρί», ο λύκος που λέγαμε σε καρτερεί – είναι η τύχη [γνωστό δα, εδώ και δεκαετίες] όσων μένουν έξω από το «δημοκρατικό» αυτό ενδιαίτημα. Μπορεί να πει κανείς: αυτό είναι το πρόβλημα, οι δύο αυτοί επήλυδες; Είναι κι άλλοι σαν αυτούς και πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς και μείζονα υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Αχ, Ευρώπη, τα κάλλη σου.

Ο λαϊκισμός ανθεί σε τούτη τη χώρα είτε «αριστερές» είναι οι κυβερνήσεις είτε «φιλελεύθερες» – και όχι μόνο στις κυβερνήσεις αλλά και στον Τύπο [κυρίως τηλοψία] και στην ίδια την κοινωνία. Οσα λέγονται και γράφονται ότι δήθεν ο λαϊκισμός εκδιώκεται μέρα με τη μέρα είναι αστήριχτα και ψευδή, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα – ο ίδιος ο πρωθυπουργός ρέπει εύκολα προς αυτόν. Είναι που δεν τους αφήνει η αλαζονεία τους να κρυφτούν – δεν μπορούν να κρύψουν την άγρια χαρά τους· το γεγονός και μόνο ότι κυβερνούν τους αφαιρεί κάθε κριτική ικανότητα και κάθε σύνεση στη διαχείριση της διοίκησης αλλά και της ίδιας της στάσης τους και συμπεριφοράς τους. Δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, δεν τους αφήνει σε ησυχία το μικρόβιο της εξουσίας· είναι για κλάματα οι άνθρωποι – και για γέλια, ασφαλώς.

Σιγά σιγά θα φανούν στο πολιτικό στερέωμα οι ντούροι λαϊκιστές της Νέας Δημοκρατίας – και δεν θα ξέρουμε πώς να προφυλαχτούμε από δαύτους. Να δούμε τότε τι θα κάνουν οι υποστηρικτές του φιλελευθερισμού...

efsyn.gr