Οι Πρέσπες και το φωτεινό παράδειγμα του μπάσκετμπολ, δεν είναι παιδαριώδη καν. Είναι νηπιώδη. Το πιο πολύ που αντέχουν, θα ήταν να τα πει στην παρέα για καλαμπούρι...
Επί...
ενάμισι ημίχρονο, γενναιόδωρα συνεισέφεραν ό,τι είχαν. Μισό ημίχρονο, μετά, ευφυώς διαχειρίστηκαν ό,τι δεν είχαν. Η ομάδα, μπορεί να είναι ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Ο κόσμος, μπορεί να είναι χαρούμενος με την ομάδα. Η Τότεναμ, μπορεί να πει ένα ευχαριστώ για το αποτέλεσμα.
Το πέρυσι (η διαδρομή ως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ) είναι πέρυσι, το τώρα είναι τώρα. Επιτυχία της Τότεναμ, όχι του Ολυμπιακού, είναι το 2-2. Τόσα λίγα που έδωσαν στο παιγνίδι, ο ένας πόντος παραείναι πολύς για αμοιβή. Τόσα πολλά που ο Ολυμπιακός έδωσε στο παιγνίδι, ο ίδιος αυτός ένας πόντος φαίνεται λίγος.
Το μηδέν-δύο στο 30’, δύο γκολ δίχως να πατήσουν την κόκκινη περιοχή ενόσω ο Ολυμπιακός αλώνιζε παντού, είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διαστροφή. Στην πραγματικότητα, το πρώτο ημίωρο του αγώνα είναι ό,τι καλύτερο έχει παίξει ο Ολυμπιακός με προπονητή τον Πέντρο Μαρτίνς. Ακόμη και έτσι, καταλάβαινες ότι αυτό το πράγμα γυρίζει. Δεν γίνεται, να μη γυρίσει.
Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πνευματικά πανέτοιμος, από τα αποδυτήρια. Διακίνησε τη μπάλα σε υψηλό επίπεδο, η ακρίβεια οδήγησε σε τρομερή συνδυαστικότητα, τα ποιοτικά τρεξίματα υποστήριξαν τις μεταβάσεις μπρος-πίσω και πίσω-μπρος. Είχε κρυστάλλινη τακτική στόχευση, είχε εύστοχες μετατοπίσεις, είχε επιμονή ν’ ανανεώνει επιθέσεις ξανά και ξανά.
Σε όλα αυτά, μα σε όλα, η Τότεναμ ερχόταν δεύτερη. Καταλάβαμε, έστω πήραμε μια ιδέα, γιατί και με την Αρσεναλ τις προάλλες πάλι το 2-0 έγινε 2-2. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πιο συγκεκριμένος και καθαρός, σαφής, στις επιλογές. Η Τότεναμ ήταν λίγο μπλαζέ, λίγο στο περίπου, λίγο απ’ όλα…και τίποτα. Κέιν/Λούκας/Αλι/Ερικσεν και Λαμέλα/Σον από τον πάγκο, όλοι μαζί έβαλαν τον Ζοζέ Σα να κάνει μία και μοναδική απόκρουση ουσίας. Σε φάση που κι αυτή, εκεί κατά τα μέσα του β’ μέρους στο πλάι της περιοχής με το τελείωμα του Αλι, τους βγήκε από σπόντα…
Η αντικατάσταση του Βαλμπουένα, υπήρξε το εναρκτήριο σημείο διαχείρισης της κόπωσης και των αποθεμάτων ενέργειας. Ακόμη και σ’ αυτό, ύστερα από ενάμισι ημίχρονο σε επιθετικό κρεσέντο περιωπής, ο προπονητής έδωσε αξιοπρόσεκτο στίγμα αγωνιστικής νοοτροπίας. Δεν «ενίσχυσε» την ομάδα με τον Καμαρά ή με αμυντικούς. Τη βοήθησε, στ’ αλήθεια. Αλλάζοντας δεκάρι με δεκάρι, εξτρέμ με εξτρέμ, εννιάρι με εννιάρι. Την κράτησε, όσο ψηλά ήταν εφικτό να την κρατήσει.
Ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει δύο όπλα. Ένα, η απαλλαγή από την υποχρέωση να φέρει περαιτέρω αποτέλεσμα. Ο στόχος της σεζόν είναι το πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα στην Ευρώπη, ήδη το έφεραν στα έξι θερινά ματς. Δύο, όσο αποσυμπιεσμένοι είναι πλέον, άλλο τόσο είναι πεινασμένοι να το κάνουν παρά ταύτα. Πεινασμένοι, όλοι εξίσου. Από τον Βαλμπουένα ως τον Τσιμίκα. Για πάρτη τους, για τη μαγκιά τους, για την καριέρα τους, για να γουστάρουν. Δες Ντανιέλ Ποντένσε!
Η πρώτη ενέργεια του Ρούμπεν Σεμέντο στον αγώνα, στα δέκα δευτερόλεπτα ή κάπου τόσο, ήταν να ντριμπλάρει τον Κέιν (όχι να διώξει τη μπάλα) υπό πίεσιν στο όριο της περιοχής. Για εννέα από τους δεκατέσσερις παίκτες που πάτησαν το γρασίδι, αυτό ήταν το ντεμπούτο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για τον Πέντρο Μαρτίνς, επίσης. Το περίμεναν, χρόνια ή…πολλά χρόνια. Ο συνδυασμός των όπλων, αποσυμπίεση+πείνα, μπορεί να σκοτώσει τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε.
Οι Πρέσπες και το φωτεινό παράδειγμα του μπάσκετμπολ, δεν είναι παιδαριώδη καν. Είναι νηπιώδη. Το πιο πολύ που αντέχουν, θα ήταν να τα πει στην παρέα για καλαμπούρι. Τις αμέσως επόμενες ώρες, διακριτικά μαζεύτηκαν. Και πολύ σωστά…
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου