διαχρονικό διαπερνά όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, που ακόμη βιώνουμε. Εχοντας λοιπόν αναλύσει στο προηγούμενο άρθρο μας τις διεθνείς τοξίνες, ήρθε η στιγμή να στραφούμε στα του οίκου μας.
Το πολιτικό σκηνικό κυριαρχείται λοιπόν από αλληλοτροφοδοτούμενες τοξίνες. Εχει διαμορφωθεί διαχρονικά ένα παθογενές και όλο και πιο ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό. Εχει θρονιαστεί στα κόμματα. Αυτά με τη σειρά τους κλείνονται όλο και περισσότερο στον άρρωστο μικρόκοσμό τους. Απωθούν τους ικανούς και αναπαράγουν τον κακό εαυτό τους. Εχουν απόλυτο εθισμό στις πελατειακές πρακτικές χτίζοντας ένα «αποτυχημένο κράτος». Ανακυκλώνουν μια κουλτούρα ακραίας πόλωσης για να παγιδεύσουν τους ψηφοφόρους και τραυματίζουν το πολιτικό σύστημα. Αποτελούν βρόχο για τη χώρα.
Ομως η Μεταπολίτευση ξεκίνησε ελπιδοφόρα. Χάρη σε έναν μεταμορφωμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή η μετάβαση στη δημοκρατία θεωρήθηκε παγκόσμιο πρότυπο μέχρι και στη Λατινική Αμερική! Ομως, ενώ στις πιο δύσκολες μεταβάσεις της Ισπανίας και Πορτογαλίας το πολιτικό προσωπικό ανανεώθηκε ριζικά με φρέσκες προσωπικότητες, στη χώρα μας επανήλθε το αμαρτωλό προδικτατορικό προσωπικό. Αυτό είχε συντελέσει στο να κλυδωνιστεί η δημοκρατία και να έρθουν οι συνταγματάρχες. Το ίδιο προσωπικό πρωταγωνίστησε, με αναλλοίωτες νοοτροπίες, στην πορεία της Μεταπολίτευσης. Με ακραία πόλωση, ανευθυνότητα και πελατειακές πρακτικές. Γι’ αυτό Ισπανία και Πορτογαλία μάς άφησαν πολύ πίσω τους πολιτικά και οικονομικά.
Εξ αρχής τα δύο μεγάλα κόμματα στη χώρα μας είχαν παλιές και νέες πολιτικές αμαρτίες. Ο Καραμανλής άφησε τη Ν.Δ. στις παθογένειές της. Το δεξιό και αναχρονιστικό DNA της επικράτησε. Αδιανόητη ήταν η ανάδειξη του Αβέρωφ ως αρχηγού. Ο ίδιος άνοιξε τον δρόμο στην ηγεσία Κώστα Μητσοτάκη, που ήταν καθαρόαιμος παλαιοπολιτικός. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πιο ταλαντούχος πολιτικός της Μεταπολίτευσης, με γνώσεις και ασύγκριτο χάρισμα, εξελίχτηκε σε μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Ηταν λαϊκιστής και πολωτικός. Ξεκίνησε τον εκτροχιασμό της οικονομίας. Παπανδρέου και Μητσοτάκης τροφοδότησαν μια καταστροφική κουλτούρα πόλωσης. Ο τελευταίος προχώρησε, με συνεργό την Αριστερά, στη στυγνά ανήθικη παραπομπή του Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Επίσης ο Παπανδρέου πρώτος, και ο Μητσοτάκης ως μιμητής του, άλωσαν το κράτος με κομματικούς στρατούς. Αυτή η πρακτική οδήγησε σε ένα «αποτυχημένο κράτος». Μέσα στο τοξικό αυτό κλίμα Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής, που ήσαν ευκαιρίες για τη χώρα, άφησαν τα άρρωστα κόμματά τους να τους καταπιούν.
Το τσουνάμι της κρίσης του 2008 παρέσυρε μια χώρα με σαθρά θεμέλια ως καρυδότσουφλο. Αντίθετα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος, Ισπανία στάθηκαν γρήγορα στα πόδια τους. Διέθεταν ικανότερο πολιτικό προσωπικό, δομές, κυρίως συναίνεση και άρα λιγότερες τοξίνες. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδείχτηκε χαοτική. Η αντιπολίτευση της Ν.Δ. με τον πιο δεξιό αρχηγό της ιστορίας της ήταν υπερσυγκρουσιακή. Ακολούθησαν οι εκλογικοί σεισμοί του 2012 που κλυδώνισαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αναδεικνύοντας ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς σε αξιωματική αντιπολίτευση με αρχηγό τον νεότατο και χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα.
Μια κυβέρνηση Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ έσερνε τα πόδια της μην κάνοντας τις αναγκαίες αλλαγές, σε μια προσπάθεια να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Απέτυχε οικονομικά. Και στη συνέχεια εκλογικά. Το ΠΑΣΟΚ σχεδόν εξαϋλώθηκε και εδραιώθηκε διεθνώς ο όρος pasokification για την περιγραφή μιας αντίστοιχης καταστροφής. Ο Σαμαράς ηττήθηκε κατά κράτος από τον Τσίπρα, με την πιο ακραία πολιτική εκστρατεία της Μεταπολίτευσης και κινδυνολογία ότι η Ελλάδα «θα γίνει Σοβιέτ» και «θα κατέβουν οι εικόνες». Οι τοξίνες στην αποθέωσή τους!
Φτάσαμε έτσι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Πορεύτηκε με δύο εικόνες, κάτι ως Τζέκιλ και Χάιντ! Ξεκίνησε κυριολεκτικά στον «κόσμο» της (αυταπάτες, θα το έλεγε αργότερα ο Τσίπρας). Μέγιστο λάθος ήταν η επιλογή Βαρουφάκη. Με όπλο τον ναρκισσισμό περιέφερε εαυτόν προκλητικά και απειλώντας τους δανειστές με τη χρεοκοπία της χώρας. Αυτό ήταν το μόνο που όντως κόντεψε να πετύχει! Ευτυχώς ο Τσίπρας μετά το ασυνάρτητο δημοψήφισμα έγινε ρεαλιστής. Στην άκρη του γκρεμού συνήλθε. Συμβιβάστηκε, ως όφειλε, ενώ κέρδισε και τις εκλογές, έχοντας πρώτα ξεκαθαρίσει το κόμμα του από ακραία στελέχη.
Ομως η επικράτησή του έγινε, καθώς διέθετε μια πολυραγισμένη εικόνα. Οι ψηφοφόροι του, όταν πήρε τα αναγκαία σκληρά μέτρα, ήταν αποφασισμένοι να τον τιμωρήσουν στις νέες εκλογές, μη συγχωρώντας το ότι τους σαγήνευσε με μη ρεαλιστικές προσδοκίες καθιστώντας τους έτσι συνένοχους! Κι ας είχε αποδειχτεί τελικά ο πιο αποτελεσματικός πρωθυπουργός της κρίσης (με τη συμβολή των Τσακαλώτου - Χουλιαράκη) ολοκληρώνοντας τον κύκλο της σταθεροποίησης της οικονομίας. Κάτι που πρέπει ασφαλώς να του πιστωθεί.
Από τη διαδρομή, που ιχνηλάτησε ένα τοξικό πολιτικό σύμπαν, φτάνουμε στο σήμερα. Το παρόν σκηνικό δεν αποτελεί ρήξη με το παρελθόν, αλλά προέκτασή του. Η νέα κυβέρνηση διαθέτει δύο ατού: την αυτοδυναμία της Ν.Δ., αλλά και το ανεκτίμητο δημοσιονομικό μαξιλάρι που άφησε πίσω του ο Τσίπρας. Επίσης, αρχικά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φάνηκε να είναι καλά προετοιμασμένη. Η αίσθηση αυτή φυλλορροεί. Αλλά βεβαίως διαθέτει ακόμα άνετη περίοδο χάριτος. Ηδη πάντως οι προχειρότητες είναι ορατές.
Υπάρχουν εμμονές και ιδεοληψίες με πιο μακροχρόνιο κοινωνικό κόστος. Την αλαζονεία τροφοδοτεί η άκριτη στήριξη από συγκροτήματα ΜΜΕ. Ιδιαίτερα προκλητική είναι η εξαχρείωση σε πελατειακές πρακτικές, οι οποίες είναι στο μακροχρόνιο DNA του κόμματος που κυβερνά σήμερα. Ομως το πιο σοβαρό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι στρατηγικό: επειδή η Ν.Δ. δεν ανανεώθηκε ριζικά ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν προσέλκυσε ξεχωριστές προσωπικότητες. Αρα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έφτιαξε μια κυβέρνηση από τους μέτριους των μετρίων. Αυτούς διέθετε. Είναι λοιπόν καταδικασμένη στη μετριότητα. Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα ενδεχόμενα. Με τον χρόνο αμείλικτο στις περιπτώσεις αυτές.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Η ανασύνταξή του είναι μίζερη και πνιγηρά εσωστρεφής. Η μεγάλη δύναμη του κόμματος, που είναι ο Τσίπρας, φαντάζει μουδιασμένος. Ασφυκτιά στον θλιβερό κομματικό μικρόκοσμο αντί να τον υπερβεί. Κινδυνεύει να χάσει το επικοινωνιακό σπινθήρισμά του. Χωρίς αυτό όμως δεν θα μπορέσει να αξιοποιήσει τη δεξαμενή των κεντροαριστερών ψηφοφόρων που πλειοψηφούν στο εκλογικό σώμα. Αν λοιπόν κυριαρχήσει γενικότερα το κλίμα αυτό, τα δύο πιο μεγάλα κόμματα απλώς θα προσεύχονται ο αντίπαλός τους να έχει ακόμα χειρότερη εικόνα!
Τι λοιπόν να περιμένουμε μέσα στο συγκεκριμένο, γνώριμο και τελματωμένο σκηνικό; Αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, αν ανακυκλωθούν διαχρονικές νοοτροπίες και πρακτικές, εάν οι κομματικοί μικρόκοσμοι μείνουν ίδιοι και απαράλλακτοι, το αποτέλεσμα θα είναι προδιαγεγραμμένο: οι πολυετείς τοξίνες, που εμποτίζουν και σέρνουν τη χώρα, θα συνεχίζουν να βασιλεύουν.
Γιάννης Λούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου